Ακόμη και στην εποχή μας υπάρχει «το στίγμα του Διαβήτη». Το «στίγμα», είτε σκόπιμο είτε αθέλητο είναι κάτι που αντιμετωπίζουν καθημερινά πολλά άτομα με ΣΔ ιδιαίτερα τα νεαρά.
Το «στίγμα» του Διαβήτη κάνει την εμφάνισή του σχεδόν παντού. Το συναντάμε ανάμεσα σε φίλους, μέσα στην οικογένεια και ανάμεσα σε συναδέλφους, στα γραφεία των λειτουργών υγείας, στον τρόπο που παρουσιάζεται ο Διαβήτης από τα ΜΜΕ, στο πως αλληλεπιδρούν τα άτομα με Διαβήτη με τα συστήματα διατροφής ακόμη και στη δημόσια πολιτική.
Παρά τις προόδους που έχουν γίνει στην αντιμετώπιση του Διαβήτη, στη φαρμακευτική αντιμετώπιση αλλά και στην τεχνολογία, το «στίγμα» εξακολουθεί να είναι ένας περιοριστικός παράγοντας για την κοινότητα των ατόμων με Διαβήτη. Η αδικαιολόγητη ενοχή και η «ντροπή» που βιώνουν, ακόμα και ο απροκάλυπτος ρατσισμός κάποιες φορές, τα εμποδίζει στο να ζητήσουν και να λάβουν την κατάλληλη θεραπεία. Αυτή η εσφαλμένη αίσθηση ενοχής μπορεί να οδηγήσει το άτομο με Διαβήτη να κλειστεί στον εαυτό του, κάτι που συμβάλλει στο αίσθημα της απομόνωσης. Και αυτή η απομόνωση με τη σειρά της περιορίζει τη δυνατότητα να γίνει αντιληπτό από την κοινωνία το μέγεθος και η σοβαρότητα του προβλήματος.
Πιστεύω ότι αν μπορέσουμε να κατανοήσουμε το πώς κάποια άτομα που ζουν με το Διαβήτη βιώνουν αυτή την αρνητική κατάσταση αλλά και τον τρόπο που ο καθένας προσπαθεί να τη διαχειριστεί, πιθανόν να μπορέσουμε να βρούμε πρακτικές λύσεις που θα βοηθήσουν πολλά άτομα που το αντιμετωπίζουν, να το ξεπεράσουν.
Γι’ αυτό το λόγο, εμείς στην «Ένωση για το Νεανικό Διαβήτη-Γλυκιά Κέρκυρα» αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε μέσα από την ιστοσελίδα μας μια συζήτηση, «δίνοντας βήμα» σε όποιο άτομο με Διαβήτη, άσχετα αν είναι Τύπου 1 ή Τύπου 2, να μιλήσει είτε επώνυμα είτε ανώνυμα για το πώς βιώνει αυτό το πρόβλημα αλλά και για τους τρόπους που χρησιμοποιεί για να το διαχειριστεί.
Συγχρόνως θα ζητήσουμε από προβεβλημένους ανθρώπους της Διαβητολογίας να μας πουν για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το «στίγμα» στη διαχείριση του Διαβήτη αλλά και τρόπους για να το διαχειριστούμε.
Τέλος θέλουμε να αλλάξει η γλώσσα γύρω από το Διαβήτη (αλλά και την Παχυσαρκία), αυτή που χρησιμοποιείται στην καθημερινή επικοινωνία και κυρίως από τους επαγγελματίες υγείας, αλλά και στα ΜΜΕ και στο marketing. Θέλουμε η γλώσσα να γίνει πιο ανθρωποκεντρική, μη επικριτική και να βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία, δηλαδή στην φυσιολογία και την βιολογία. Με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζουμε τα άτομα με Διαβήτη σαν ξεχωριστές προσωπικότητες, κάτι που θα τους δίνει δύναμη και κίνητρο να φροντίσουν καλύτερα την υγεία τους.
Αθανάσιος Μιχαλόπουλος
Παθολόγος Διαβητολόγος